Menu Zamknij

Metody terapii małego pacjenta

Wielu rodziców idąc pierwszy raz do terapeuty ze swoją pociechą, nie wie czego może się spodziewać, jak wygląda terapia dziecka, czy jest bolesna, a może polega tylko na zabawie? Postaram się przybliżyć metody pracy z małym pacjentem oraz odpowiedzieć na pytania, które często towarzyszą rodzicom przed wizytą u fizjoterapeuty.

Na czym polega praca z małym dzieckiem?

Podstawowym filarem terapii we wszystkich metodach pracy z maluchem jest współpraca z rodzicami. Rodzice przychodząc do gabinetu bardzo obawiają się najgorszego, czyli płaczu maluszka, który niestety często towarzyszy ćwiczeniom niezależnie od sposobu pracy. 

Dlaczego podczas wizyty u fizjoterapeuty dziecięcego maluch płacze? 

Dlatego, że to jedyny możliwy sposób wyrażenia niezadowolenia przez małego człowieka. 

Czy to oznacza, że terapia dziecko boli? Absolutnie podczas terapii małego pacjenta nie ma prawa nic boleć, a pojawiający się płacz jest wynikiem tylko
i wyłącznie niezadowolenia, niewygody, stawianych przez terapeutę wymagań, których dziecko nie ma ochoty spełnić, lub też po prostu jest to gorszy dzień, który może zdarzyć się każdemu nawet (a może tym bardziej?) najmniejszej istocie. Dlatego tak ważna jest współpraca i wzajemne zaufanie między terapeutą a rodzicami oraz zrozumienie potrzeb i celu terapii.

Główne metody pracy z małymi pacjentami

Metoda NDT – Bobath  

To jedna z najpopularniejszych metod rehabilitacji  dzieci. Powstała w latach 40 XX wieku, stworzona przez Bertę i Karela Bobathów na podstawie obserwacji  prawidłowego i nieprawidłowego rozwoju ruchowego dzieci. 

Metoda opiera się na aktywnej współpracy z dzieckiem, co znaczy, że terapeuta mobilizuje dziecko, aby wykonało prawidłowe działanie ruchowe, ale nie wykonuje go za niego.  Celem terapii jest osiągniecie wszechstronnej  samodzielności malucha w życiu codziennym. 

Głównymi założeniami są:
  • normalizacja nieprawidłowego napięcia mięśniowego;
  • hamowanie lub eliminacja nieprawidłowych wzorców ruchowych;
  • wyzwalanie ruchów prawidłowych lub najbardziej możliwie prawidłowych, lub poprawa jakościowa danego wzorca ruchowego;
  • wykorzystanie i utrwalenie prawidłowych wzorców ruchowych w życiu codziennym
  • sposoby oraz konkretne ćwiczenia ustalane są na podstawie dogłębnej obserwacji i diagnostyce umiejętności ruchowych maluszka

Metoda Vojty

To metoda stworzona przez czeskiego lekarza Vaclava Vojtę w latach  60 XX wieku. Metoda aktywnie włącza rodziców w proces terapii. Mają oni za zadanie regularnie ćwiczyć w domu z maluchem, a terapeuta jest jedynie instruktorem ćwiczeń. 

Terapia polega na wyzwoleniu odruchu lokomocji za pośrednictwem uciskania konkretnych punktów na ciele maluszka. Odruchy te są wywoływane automatycznie  i mimowolnie, to znaczy bez udziału czynnego małego pacjenta. 

Celem metody Vojty jest:
  • uzyskanie najlepszej równowagi ciała podczas ruchu;
  • wyprost ciała przeciw sile  grawitacji;
  • celowe ruchy chwytania i kroczenia

Terapię można rozpocząć od pierwszych dni życia malucha, co poprzedzone jest procesem diagnostyki  czy istnieją zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej. 

Metoda Integracji sensorycznej

Zacznijmy od wyjaśnienia tego tajemniczego stwierdzenia. Integracja sensoryczna to nic innego jak przetwarzanie przez zmysły i układ nerwowy  bodźców płynących ze świata i z naszego organizmu. 

Twórcą metody jest A. Jean Ayres. Terapia poprzedzona jest dogłębną diagnostyką oraz obserwacją zaburzeń przetwarzania sensorycznego. Sama metoda pracy
z pacjentem jest raczej lubiana przez dzieci, gdyż w dużej mierze polega ona na zabawie i dostarczaniu dziecku bodźców nieznanych, mniej lubianych, a także pozwala na naukę odbierania danych bodźców. Podczas terapii stymulowane są wszystkie zmysły takie jak wzrok, słuch, węch, smak, dotyk, a także zmysł równowagi. 

fizjoterapeutka dziecięca Martyna Ocimek