Pewnie wszystko, ale co najczęściej?
Triathlon nawet w bardzo amatorskim wydaniu niesie za sobą spore obciążenie. Trenując chociaż dwa razy w tygodniu każdą dyscyplinę wychodzi nam 6 treningów w tygodniu!!
Oj, prosimy się o kłopoty:)
Wiem, wiem. No pain, no gain. Kogo to obchodzi przecież trzeba cisnąć, bo trening sam się nie zrobi. Czym ciężej na treningu tym lżej na zawodach, przecież ludzi z żelaza nic nie złamie. Ból jest tylko
w głowie. Tia…
Ta filozofia nie jest mi obca… Niestety 😀
Kontuzja trochę odmienia filozofię treningu, a uczyć się lepiej na cudzych błędach więc przeczytajcie co mówią na ten temat badania 🙂
Stosunkowo niewiele badań nad kontuzjami bierze pod uwagę trening będący połączeniem wszystkich trzech dyscyplin, dużo więcej informacji możemy znaleźć na temat urazów biegaczy, kolarzy czy pływaków osobno, ale coś tam udało się wygrzebać.
91% IRONMANów doznaje kontuzji. Co to za ludzie, te brakujące 9%? Pewnie ludzie z żelaza! 😀 [5]
Wśród startujących na krótszych dystansach mamy wynik 49-75% przynajmniej raz kontuzjowanych [8,9].
Najwięcej kontuzji przeciążeniowych jak łatwo się domyślić będzie się wiązało z bieganiem (65%) ze względu na największe obciążenie układu ruchu. Dalej plasuje się kolarstwo, natomiast pływanie wydaje się najmniej kontuzjogenną aktywnością (chociaż problemy z barkiem są dosyć częste
i upierdliwe), co wiąże się pewnie z tym, że większość triathlonistów najmniej czasu spędza
w wodzie, no i grawitacja tak brutalnie nie gniecie nam stawów. No ale jak to mówią “pływaniem triathlonu nie wygrasz”. [1,2]
Wyniki wszystkich badań, które udało mi się znaleźć niezależnie od pozostałych badanych parametrów zawsze wskazują, że najbardziej narażonym na kontuzje stawem wśród triathlonistów jest staw kolanowy przynajmniej 25% kontuzji, a w większości badań pojawia się wartość ponad 40% więc prawie połowa [1,2]. Na drugim miejscu plasuje się stopa i staw skokowy, a w szczególności ścięgno Achillesa, dalej biodro, bark i kręgosłup (w większości lędźwiowy). [1,2]
Cóż można powiedzieć? Zaskoczenia nie ma.
Dlaczego to nieszczęsne kolano się tak często sypie?
Ze wszystkich stawów to właśnie ten nieszczęśnik potrzebuje największego zakresu ruchu,
aby umożliwić prawidłowy bieg i obrót pedałów. Poza tym niewiele ruchu rotacji, brak ruchów przywiedzenia i odwiedzenia powoduje, że każde odchylenie od prawidłowej biomechaniki mocno rzutuje na skomplikowane struktury tego stawu. Układ powierzchni stawowych nie dodaje stabilności. Mamy podatne na urazy łąkotki, czyli takie księżycowate uszczelki, pomiędzy kośćmi które zbierają większość obciążeń w stawie, ale mają swoją ograniczoną wytrzymałość. Kolano przejmuje błędy ustawienia kolegów z piętra wyżej i niżej (biodro i stopa), a ma mniejsze możliwości manewru (mniej płaszczyzn ruchu). Także tego… [To takie moje przemyślenia, nie mam na to badań chociaż pewnie by się coś znalazło, jak jest tu jakiś biomechaniczny świr to zapraszam do lektury Pana Kapandjiego]
Skąd te kontuzje?
Wśród przyczyn najczęściej pojawia się zbyt intensywny trening. Oczywiście w wielu badaniach widać zależność między intensywnością i objętością treningu a ryzykiem kontuzji. Podobna korelacja występuje, choć nie w każdym badaniu z wiekiem zawodników. Co chyba oczywiste z wiekiem rośnie ryzyko kontuzji szczególnie tych przeciążeniowych. Kolejna przyczyna to historia urazów i kontuzji. Jak już raz się coś wydarzyło to mamy większe prawdopodobieństwo, że wydarzy się znowu. Osobiste studium przypadku pokazało u mnie zależność: operacja poważnego złamania kości udowej tuż nad kolanem parę lat później operacja łąkotki, 3 lata i kolejna operacja znowu tej samej łąkotki. Błędy treningowe, czyli między innymi słaba rozgrzewka lub jej brak, zaburzenia biomechaniczne (np: koślawe kolana, nadpronacja stóp, dysbalans miednicy (ograniczenie zakresu ruchu w którymś stawie, osłabienie pracy mięśni itd.) i wypadki, czyli najczęściej kolarskie przygody. [1,2,6,7]
Troszkę statystyki o upadkach.
Według obszernego badania nad ponad 650 zawodnikami ok. 60% miało jakiś poważniejszy upadek na rowerze, a 27% zaliczyło poważniejszą glebę podczas biegu. Prawie 12% ludzi z żelaza miało jakieś złamanie spowodowane upadkiem na treningu lub zawodach, oczywiście ponad 75% zdarzeń to upadek na dwóch kółkach. (Wartości z kilku badań uśredniłem, ale wszędzie wychodziło podobnie) [2,3,4,5,7] Uważajcie na siebie Kochani to wcale niemało! No i kask musi być 😉
Uff, dotarliśmy do końca tych statystyk. Mam nadzieję, że nie umarliście z nudów.
Wychodzi na to, że musimy dbać o nasze kolana, bo to one najczęściej obrywają. Ćwiczenia stabilizacyjne i wzmacniające będą na pewno korzystne, ale profilaktyka to temat na kolejny post, który mam nadzieję kiedyś się pojawi.
Bibliografia:
1. Oliwia MAŁEK Joanna WITKOŚ Piotr WRÓBEL Jan BUDZIOSZ KAROLINA SIEROŃ-STOŁTNY Triathlon – wpływ treningów na narząd ruchu sportowca OSTRY DYŻUR 2016. tom 9. Numer 2.
2. Analysis of Injuries in Long-Distance Triathletes M. Egermann1, D. Brocai1, C. A. Lill1, H. Schmitt1 Int J Sports Med 2003; 24(4): 271-276
3. Korkia P K, Tunstall-Pedoe D S, Maffulli N. An epidemiological investigation of training and injury patterns in British triathletes. Br J Sports Med. 1994; 28 191-1964
4. Manninen J SO, Kallinen M. Low back pain and other overuse injuries in a group of Japanese triathletes. Br J Sports Med. 1996; 33 134-139
5. O’Tolle M L, Hiller D B,Smith R A, Sisk T D. Overuse injuries in ultraendurance triathletes. Am J Sports Med. 1989; 17 514-518
6. Factors Associated With Triathlon Related Overuse Injuries Joshua Burns, Anne-Maree Keenan, Anthony Charles Redmond, MSc3 Journal of Orthopaedic & Sports Physical Therapy, 2003 Volume:33 Issue:4 Pages:177–184 DOI: 10.2519/jospt.2003.33.4.177
7. Triathlon Event Distance Specialization: Training and Injury Effects Vleck, Veronica E1; Bentley, David J2; Millet, Gregoire P3; Cochrane, Thomas J Strength Cond Res. 2010 Jan;24(1):30-6
8. Collins K, Wagner M, Peterson K, Storey M. Overuse injuries in triathletes. Am J Sports Med. 1989; 17 675-680
9. Vleck V E, Garbutt G. Injury and training characteristics of male elite, development squad, and club triathletes. Int J Sports Med. 1998; 19 38-42